Voor eeuwig en drie dagen is John Le Carré voor mij de persoon die het spionageverhaal naar een hoger niveau tilde met zijn "The spy who came in from the cold". Ook op gevorderde leeftijd blijft de man de pen hanteren om ons deel te laten worden aan de geschiedenissen die in zijn gedachten opborrelen. In voorliggende uitgave neemt de begenadigde auteur ons terug mee naar het Europa van het IJzeren Gordijn en de Koude Oorlog.
Ook wanneer spionnen al lang met pensioen zijn worden ze niet gerust gelaten door hun voormalige werkgever. Dat ondervindt ook de Britse spion Peter Guillam die stilletjes van het leven probeert te genieten op een boerderijtje in Bretagne, ver weg van de complexe wereld van de spionage en de hogere politiek.
Zijn oversten hebben blijkbaar nog wat losse eindjes gevonden in gebeurtenissen van enkele decennia geleden. Of zo lijkt het toch. Peter Guillam wordt in ieder geval gesommeerd zo spoedig mogelijk zijn hoofdkwartier te vervoegen. Zo niet, dan wordt hem wel de weg getoond in wat minder aantrekkelijk gezelschap.
Die losse eindjes blijken een serieus kluwen van gebeurtenissen -vuil spel zeg maar- die nooit uitgeklaard werden. Op briljante wijze laat de auteurs zijn karakters dat verleden weer ontrafelen. De lezer moet zich reppen om de gedachtewereld van John Le Carré op te volgen. Eens grootmeester, altijd grootmeester?