Abraham Gottlob Werner, een Duitse geoloog, ontwierp in 1774 een kleurenreferentiesysteem. Om zo mineralen beter te kunnen beschrijven en identificeren. Die nomenclatuur bevatte zo’n 54 kleuren waaronder Spaans groen, Broccollibruin, Perzikbloesemrood en Hollands oranje. De kleuren werden heel gedetailleerd besproken. Zo is het Schots blauw de kleur van de keel van de Pimpelmees. Maar het Schots blauw op zich is de samenstelling van Berlijns blauw met een aanzienlijk deel fluweelzwart, een heel klein beetje grijs en een zweempje karmijnrood.
Tussen 1814 en 1821 werd deze nomenclatuur uitgebreid naar 110 kleuren. En dit door de Schotse schilder Patrick Syme die de kleuren oplijstte in 13 kleurplaten. Deze 19de -eeuwse kleurplaten bevatten de 110 standaardkleurentermen, de kleurstalen en de namen van telkens een dier, een plant en een mineraal waarin de kleur terug te vinden is. De kleuren zijn ingedeeld in de tinten wit, grijs, zwart, blauw, paars, groen, geel, oranje, rood en bruin.
Charles Darwin, de grondlegger van de evolutietheorie, gebruikte het werk van Syme bij de identificatie en classificatie van dieren tijdens zijn reis met de Beagle. Hij ontdekte dat het gebruik van kleuren een belangrijk onderdeel vormde van de determinatie. Ook andere wetenschappers, die leer je kennen in dit boek, baseerden zich op de indeling van Syme. Bijvoorbeeld bij het classificeren van vogeleieren, kevers, vlinders, schelpen en planten. Zo is bijvoorbeeld Roodwit de kleur van het ei van de Kneu.
Om de lezer met het onderwerp ‘kleuren’ vertrouwd te maken schreef de auteur, een specialist in erfgoedverf, ter verduidelijking een uitgebreid werk over de oorsprong, de ontwikkeling en de invloed van Werners kleurennomenclatuur. Het werk van Patrick Syme is volledig overgenomen in dit boek. Naast de originele kleurplaten is er ook een hedendaagse versie, aangevuld met tekeningen van dieren, planten en mineralen.
De tekeningen van dieren en planten zijn uitmuntend goed!
Mooi leerboek én mooi kijkboek!