Al te vaak is de mens schuldig of op zijn minst medeschuldig wanneer de biodiversiteit verloren gaat in een bepaalde habitat of in een regio. In voorliggende kwestie, die van de Kaspische Zee, mag je onze soortgenoten in grote mate onschuldig verklaren. Het verlies aan biodiversiteit begon immers al miljoenen jaren geleden toen deze zee ingesloten geraakte, niet langer verbonden met het water van de toenmalige oceaan.
Salomon Kroonenberg, emeritus hoogleraar geologie aan de TU Delft, beschrijft het studiewerk en de resultaten van een omvangrijk Europees onderzoeksproject naar de kantelpunten (ja, meer dan één) in de biodiversiteit van deze nog steeds grote binnenzee. Diep in de zeebodem en het omliggende land werd er gezocht naar de aan- of afwezigheid van diverse soorten schelpdieren. Eerst waren ze er, dan weer niet of kwamen er geleidelijk andere in de plaats.
De samenwerking tussen onderzoekers uit diverse wetenschappelijke disciplines was uitermate belangrijk om tot een gefundeerde conclusie te komen. Mooi is ook de samenwerking tussen mensen afkomstig uit 20 verschillende landen.
Mocht je ooit met je voeten in het water van de Kaspische Zee staan, hou dan deze leerrijke uitgave bij de hand en bedenk dat naast de natuur ook de mens kan bijdragen tot catastrofale veranderingen in de biodiversiteit.
Ondertitel: "Hoe de grootste binnenzee op aarde zijn biodiversiteit verloor".