De dodo, die enigszins leek op een meer dan uit de kluiten gewassen kalkoen en die in de 16de eeuw haar laatste adem uitblies op het eiland Mauritius, staat symbool voor de vele dieren die in dit boek onder ogen van onderzoekers komen.
Het is onmogelijk de inhoud van dit verbazende boek in enkele thema's te omschrijven. Eilandbiogeografie is een onderwerp dat vaak aan bod komt, maar daarnaast heeft de auteur het ook over de evolutietheorie (en de geschiedenis ervan), genetica, uitgestorven en met uitsterven bedreigde dieren en planten, het (wan)gedrag van de mens ten opzichte van andere levende wezens, de hoop die er bestaat om het uitsterven van soorten tegen te gaan, hoe de kans op overleven in wiskundige formules te verpakken, de verhouding tussen de oppervlakte van een eiland en het aantal soorten dat er leeft, de theorie en de praktijk van de ecologie, ...
David Quammen pluisde de literatuur uit over hoe vroegere onderzoekers over deze thema' s dachten, hoe de standpunten zich wijzigden en evolueerden, over hoe zij de voorbije paar eeuwen van plaats naar p^laats trokken om veldwerk te doen, ...
De auteur treedt zelf ook in de sporen van vroegere en huidige wetenschappers: hij reist naar het Amazonegebied, naar afgelegen eilanden, naar de Indonesische archipel en Hawaii, naar eilanden in kustgebieden, naar Madagaskar, ... Kortom, hij heeft zijn onderwerpen ter plekke bestudeerd.
Belangrijk is dat de auteur zichzelf, andere wetenschappers en de wetenschap op zich bijzonder goed weet te relativeren. Als een wetenschapper in het Amazonegebied een halve dag onder een boom zit te wachten op het kakje van een welbepaalde zeldzame aap, dan vertelt hij dat ook zo, zonder poespas.
Toegegeven, dit is een behoorlijke turf om je door te worstelen, maar op zijn typisch grappige wijze steekt de auteur daarbij meer dan een handje toe. Bovendien leer je bijzonder veel over dieren en plaatsen waar je vaak niet eens het bestaan van kende. Of je ontdekt hoe, tegen de theorieën in, hoe de op enkele exemplaren na uitgestorven torenvalk van Mauritius toch van de ondergang gered lijkt, vooral dankzij het werk van één koppigaard ter plekke.
Ten zeerste aanbevolen; ook al moet je af en toe even doorbijten.
Afmetingen: 13,5 x 21 cm.