Net als zovele anderen, herontdekte Willem van Lit, tijdens de coronapandemie, het wandelen én de schoonheid van de eigen streek. In deze bevreemdende periode keerde hij meermaals terug naar de geboortestad uit zijn jeugd, Hamont, gelegen aan de grens met Nederland. Deze stad is sinds 1977 gefusioneerd met Achel, tot Hamont-Achel. Let wel, de dertien wandelingen betreffen alleen Hamont. De reden is, zo vertelt de schrijver, omdat hij Achel niet zo goed kent.
Op de vele tochten doorheen deze Noord-Limburgse stad had Willem van Lit dikwijls het gezelschap van een familielid, een vriend of een oude bekende. In dertien wandelingen en tweeënzeventig verhalen doorkruis je met de schrijver de teutenstad Hamont. Al wandelend doorheen de straten komen jeugdherinneringen naar boven. Op een braakliggend stukje grond werd een voetbalwedstrijdje gehouden met kinderen uit de straat. Even verder woonde ‘de bonenboer’ waarvan Willem van Lit een verhaal over zijn toenmalig vakantiewerk vertelt. Veel is er sindsdien veranderd of verdwenen zoals de klompenmakerij, de sigarenfabriek en de garage waar Simca’s verkochten werden. Wie weet nog wat een NSU-Prinz was? Het zijn deze reflecties die dit boek het lezen waard maken. Mijmeringen en verhalen over de jaren zestig en zeventig die heel herkenbaar zijn voor de lezers die nu 60+ zijn. Voor de jongeren geven de reflecties een idee van het toenmalige leven op ‘den buiten’, waarin de sociale controle en de katholieke gemeenschap een grote invloed had op het dagelijks leven. De gezellige, losse babbels mét Hamonter dialectwoorden bepalen mee het sfeerbeeld. Laat het ‘zult’ op je boterhammen alvast smaken!
Tijdens het lezen van de gebeurtenissen, met het tijdsbeeld van toen in gedachten, realiseer je je dat de gedragscodes, de werkomstandigheden en het werk zelf in een relatief korte tijdspanne enorm geëvolueerd zijn. Immaterieel erfgoed noemt de schrijver het terecht. Anderzijds heeft het Hamont van vandaag veel bezienswaardigheden die meer bekendheid verdienen. De schrijver vertelt steeds een wetenswaardigheid bij locaties als de Tomp, de Waag, den droad, de grens, de IJzeren Rijn (die trouwens nog steeds door Nederland geblokkeerd wordt), de buitengaanders of teuten, het Papbôske en de Remise.
Hopelijk voelen nog anderen zich geroepen om wandelverhalen over hun dorp of stad te vertellen aan een lezerspubliek. Wat te denken van de volgende mogelijke boeken … ‘Wandelen in Halen’, of ‘Stap mee in Peer’, of ‘Op weg in Borgloon’?
‘Wandelen in Hamont’ is in elk geval een goede start.