In zijn boek vertelt de auteur over zijn reizen door Latijns-Amerika. Hij is vooral nieuwsgierig naar wat er nog rest van de revolutionaire strijd in landen als Nicaragua, Guatemala, El Salvador en Venezuela. Hij trekt rond in die landen, heeft oog voor de schitterende natuur, maar toch vooral voor de mensen en hun strijd tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid.
Sam Van Tilt is niet geïnteresseerd in luxueuze verblijven of aangename reisomstandigheden; zijn aandacht gaat eerder uit naar mensen die op een vuilnisbelt moeten overleven of arme boeren die een landbouwbedrijf van een grootgrondbezitter bezetten. In zijn vele gesprekken en beschouwingen over de geschiedenis en de leefomstandigheden van de grote massa’s armen in die regio kruist hij figuurlijk herhaaldelijk het pad van Uncle Sam, die er veel voor over heeft om de rust in zijn achtertuin te bewaren en de economische activiteiten van grote bedrijven uit eigen land te garanderen.
Zijn aandacht voor de Latijns-Amerikaanse samenleving en haar cultuur draagt er misschien wel toe bij dat hij zijn Westerse culturele achtergrond door een wat andere bril bekijkt. Een opmerking als “het Westen is neuroticusvriendelijker” mag er zijn! Tijdens zijn reizen ontwikkelde hij zich geleidelijk van leek in de regionale geschiedenis tot iemand die bijzonder goed weet waar hij over praat. Dat hij Latijns-Amerika beter kent dan de rest van de wereld blijkt uit een opmerking waar hij Afghanistan “een berglandje” noemt.
De kracht van dit boek ligt in de kennis die de auteur onderweg verzamelde en zijn betrokkenheid met de regio. Die kennis is uitstekende achtergrondinformatie voor ieder die ook maar enigszins geïnteresseerd is in wat er zich daar afspeelt. Voor backpackers in die regio zou ik het zelfs verplichte literatuur durven noemen.