Al ooit in Lutruwita geweest, beter gekend als Tasmanië? Nogal wat inwoners en bezoekers van dat tot Australië horende eiland speuren er naar de Tasmaanse tijger. Het dier werd voor het laatst levend gezien in 1936, maar toch zijn er nog altijd mensen die de bush intrekken in de hoop nog een exemplaar ervan te spotten.
Charlotte Van den Broeck raakte geboeid door het lot van deze uitgestorven diersoort en de blijvende aandacht ervoor. Zij begon haar naspeuringen in de zoo van Antwerpen, de eerbiedwaardige instelling die in het begin van de twintigste eeuw ook belangstelling had om een of meerdere exemplaren aan te kopen. Tussen 1911 en 1914 leefde de Tasmaanse tijger er zelfs enige tijd. Enkele stoffelijke resten worden nog steeds bewaard in het Koninklijk Natuurhistorisch Museum in Brussel.
Geïntrigeerd door het lot van de Tasmaanse tijger contacteerde de auteur kenners allerhande en reisde zelfs helemaal naar Tasmanië om daar het gebied te verkennen waar het dier ooit leefde. Ook vandaag nog zijn er avonturiers die het dier -uitgestorven door menselijk toedoen- ondanks alles (tevergeefs) blijven najagen.
Jagers van meer wetenschappelijk kaliber zoeken naar het uitgestorven dier; weliswaar op totaal andere wijze. Aan de hand van gerecupereerd DNA hopen of denken ze de Tasmaanse tijger opnieuw tot leven te brengen tegen 2028 of daaromtrent. Stevig afwachten is de boodschap.
Charlotte Van den Broeck vertelt boeiend over haar belevenissen terwijl ze de droom van de Tasmaanse tijger achterna zit en heeft daarbij ook aandacht voor de ethische kant van de zaak. Laten we vooral ook niet vergeten dat de Tasmaanse tijger uitgeroeid werd door mensenhanden en dat veel andere sieren dreigen hetzelfde lot te ondergaan...