Toen Ferdinand Magellaan in 1519 met 5 schepen in Sevilla afvoer in de richting van wat nu Zuid-Amerika heet was het niet zijn bedoeling om rond de wereld te varen. Hij wilde diep in het zuiden van de Atlantische Oceaan een doorgang vinden die hem over de Stille Oceaan naar de Molukken zou brengen, een regio befaamd om hun rijkdom aan specerijen.
Spanje en Portugal hadden indertijd onder hun beidjes de wereld opgedeeld in 2 invloedssferen. Magellaan moest aantonen dat de Molukken binnen de Spaanse invloedssfeer lagen (net over de grens van de Portugese). Tegelijkertijd zocht hij dus een route die zoveel mogelijk buiten de Portugese invloedssfeer lag. De Portugezen voeren naar de Molukken omheen Afrika; Magellaan probeerde het dus omheen Zuid-Amerika.
Zowat 5 jaar later keerde 1 van de oorspronkelijke 5 schepen terug in de haven van Sevilla. Alhoewel bejubeld om haar rijke lading aan specerijen was de reis om de wereld toch een ramp op menselijk vlak. Behalve Magellaan, die onderweg sneuvelde, haalden ook een paar honderd andere manschappen de eindbestemming niet. Schipbreuk, muiterij, honger, honger, waanzin en wanhoop hadden onderweg hun tol geëist.
Na de terugkeer brachten meerdere tijdgenoten verslag uit van de toch wel wonderbaarlijke reis. David Salomoni las ze, bundelde ze tot een eigen verslag en voegde er bedenkingen en veronderstellingen aan toe (wanneer helderheid ontbrak). Hij legde daarbij eerder de nadruk op de menselijke aspecten van de wereldreis, dan op de "heldendaden" en de vergaarde rijkdom. Magellaan overleefde de reis dus niet, maar de auteur hem weer als mens, zowel koppig als twijfelend. Mooi werk!.
Ondertitel: "De eerste reis om de wereld".