Ooit was onze wereld één grote wildernis. Toen de mens kwam begon die stukjes van de wereld in te richten en aan te passen om zijn eigen behoeftes te dekken. Geleidelijk aan kwam er naast “gebruik” van de aarde ook “misbruik”. Rest er vandaag eigenlijk nog wildernis? Robert Macfarlane, die graag in een boom pleegt te zitten, stelde zich die vraag ook en ging op zoek.
De auteur vertrok niet vierklauwens naar de Zuidpool, het Amazonegebied, de Gobi-woestijn of het binnenland van Papoea Nieuw-Guinea, maar ging rond kijken in de eigen regio: Groot-Brittannië en Ierland. Zoals de ontdekkingsreizigers wilde hij ook kaarten maken van de wildernis. Maar dan wel op zijn eigen manier: kaarten in proza.
Macfarlane trok met wandelschoenen, slaapzak en soms een tent naar gebieden die mogelijk het etiket wildernis nog behouden hadden na zoveel eeuwen menselijke “beschaving”. Meestal op zijn eentje wandelde hij door en overnachtte in een vallei, een bos, een stormstrand, een berghelling en een -top, een riviermonding, schorren, enz … Allemaal plaatsen waar mensen uit de 21ste eeuw eigenlijk nooit meer komen. Een wildernis hoeft echt niet exotisch te zijn, soms is het gewoon een holle weg die de natuur tijdens jarenlange afwezigheid van menselijke ingrepen weer heroverde.
In zijn gedetailleerde beschrijvingen dist de auteur verhalen op over enkelingen die hem lang geleden voor gingen in die gebieden. Af en toe krijgt de lezer ook een theelepeltje wetenschap aangeboden. De auteur is bijzonder geboeid door het leven in de Britse “wildernissen” die hij bezoekt en slaagt erin, zonder aandringen, zijn lezers daarvan deelgenoot te maken. Misschien inspireert hij hen wel om de natuur wat aandachtiger te bekijken.
Afmetingen: 13,5 x 21,5 cm