Toen ik vanaf de Ierse westkust voor 't eerst een blik wierp op Great Skellig (ook gekend als Skellig Michael) en het wat verder gelegen Little Skellig vond ik niet meteen de juiste woorden om deze uit de zee oprijzende rotsachtige eilanden te omschrijven: onbereikbaar, onherbergzaam, onleefbaar, onwezenlijk mooi. ...
In voorliggend bijna-levensverhaal toont Robert L. Harris dat zijn werkelijkheid verrassend anders is. Allen mijn bedenking "onwezenlijk mooi" blijft overeind. Zowat 34 jaar lang was hij tussen mei en oktober aan de slag als gids op Great Skellig, waar behalve af en toe enkele mensen voor onderhoud, niemand woont. Af en toe brengt een bootje toeristen van aan de 12 km verder gelegen van County Kerry, maar verder was de auteur er alleen, samen met ontzettend veel vogels, het soms ruige weer en vooral het bijzondere licht.
Het "witte licht" op Great Skellig en de vele schakeringen daarvan maken een bijzondere indruk op de gids / auteur. Hij geraakt er quasi nooit over uitgepraat. Het licht weerkaatst op de rotsachtige bodem, op de korstmossen, op het water en natuurlijk ook op de talloze zeevogels, waarvan er een aantal hem lijken te aanvaarden als een soort van curiosum op hun eiland, dat slechts 18 hectare groot is.
Robert L. Harris was niet de eerste die voor langere periodes op Great Skellig verbleef. Tussen ongeveer de 6de en de 12de eeuw verbleven er monniken. Wat er rest van hun hutten en klooster is nog steeds te herkennen. Ook al gingen de monniken hem voor, weliswaar onder veel moeilijker omstandigheden, niemand schreef ooit zo gloedvol en geïnteresseerd over Great Skellig als Robert L/ Harris, die behoorlijk stuk van zijn leven hier met veel genoegen verbleef in een andere wereld, dan die haastige die wij allemaal kennen.
Ondertitel: "30 jaar op Great Skellig".