In deze roman neemt de auteur je mee naar het barre uiteinde van de wereld, de uiterste zuidpunt van het Zuid-Amerikaanse continent dat doorloopt tot aan de straat van Magellaan. Wie Chatwin kent weet dat je geen echte reisgids moet verwachten. De auteur heeft altijd getracht om uit het reisverhalencircuit te breken en zijn romans een vernieuwende dimensie te geven. Dit is zeker het geval in deze “In Patagonië” waar werkelijkheid en fictie naadloos in elkaar overvloeien.
Het boek bevat 97 hoofdstukken. In feite zijn het 97 korte verhalen die je apart kunt lezen, al zit er wel een zekere continuïteit in. De meeste zijn echt beleefde reiservaringen maar sommige zijn fantastische verhalen die aan het brein van Chatwin zijn ontsproten. Hij is geïntrigeerd voor het bizarre en heeft een luisterend oor voor de vreemde verhalen die hem verteld worden. Dit komt in het boek duidelijk naar voor. Wat vooral opvalt is zijn fascinatie voor de buitenbeentjes, ter plaatse ook wel als outlaws bestempeld, zoals Butch Cassidy en de Sundance Kid. Chatwin is ook begaan met de levensomstandigheden van de arbeidersklasse. Dit komt tot uiting in zijn beschrijvingen van het harde leven van de peones en de bloedige raids van de Argentijnse cavalerie tegen de stakende arbeiders. Dat hij de echte reisliteratuur een warm toedraagt blijkt uit de verwijzingen naar auteurs zoals Wordsworth, Conrad, Coleridge ea die nu als klassiekers van het genre worden beschouwd.