Zo’n veelbelovende titel als hierboven spreekt onmiddellijk aan. Dit moet wel een boeiend en interessant boek zijn. Samen met haar man Wim reist de bekende Nederlandse schrijfster Simone van de Vlugt doorheen Vlaanderen op zoek naar de plaatselijke feesten en folklore. De ontdekkingsreis start in Oost-Vlaanderen. Nadien komen West-Vlaanderen, Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg aan de beurt. Je leest over de Boeteprocessie in Veurne, de Zeewijding van Oostende, de Reuzenoptocht in Dendermonde. In het voorwoord wordt dit boek aangeprezen als een ‘eerbetoon aan Vlaanderen’.
Hoe meer ik lees in deze uitgave, zonder paginanummers, des te meer ik teleurgesteld ben over de oppervlakkige manier waarop de Vlaamse steden beschreven worden. Er is duidelijk geen dieptestudie aan vooraf gegaan. Dikwijls lijkt een bezoek aan een plaatselijk feest meer op een sprong in het ijle en dan zien we wel hoe we de dag doorkomen… En hopelijk kan iemand ons onderweg wel vertellen wat de inhoud is van de plaatselijke folklore. De beschrijving van de Adriaen Brouwer Bierfeesten in Oudenaarde is hier een mooi voorbeeld van. Eerlijk is eerlijk, de schrijfster vertelt zelf dat ze heel wat op de ‘bonnenfooi’ gedaan heeft. Maar op die manier neem je de toekomstige toerist en bezoeker niet au sérieux.
Als ik halverwege het boek ben, heb ik al heel wat fouten bemerkt zoals over de Gentse neuzen. Dit snoepgoed heeft volgens de auteur een kubusvorm. Op de foto staat betrokkene nochtans naast een stalletje met zulke neuzen én die hebben een kegelvorm! Ik verslik me bijna in de volgende zin: “Belgische gerechten zijn geen culinaire hoogstandjes”… Over smaak valt niet te discussiëren, zo blijkt.
Friet vindt de auteur een vette lekkernij die je best met ketchup eet. Maar de Vlaming wil er volvette mayonaise bij! Ik lees verder: “geen straat of er is wel een frituur of frietkot te vinden. Deze graad van overdrijving is fenomenaal en stoelt op échte onwetendheid. De dame flatert verder als ze schrijft: “ Een bekend merk is Trappistenbier!? … Hallo?? Het korte onvolledige historische verhaal over het Kasteel van Gaasbeek is eerder pijnlijk. Met ‘de grote pilsfabriek Stella Artois’ in Leuven bedoelt ze waarschijnlijk de brouwerij AB InBev? En tenslotte zijn er in het openluchtdomein van Bokrijk geen drie dorpen nagebouwd. Wél zijn er verschillende gebouwen terug opgebouwd, die gegroepeerd zijn per regio van waar ze afkomstig zijn!
De auteur maakt té gretig reclame voor de logementshuizen waar ze verbleef of de restaurants die ze bezocht. Want verder staan er bijna geen URL’s vermeld, geen adressen van toeristische diensten, geen praktische info over bereikbaarheid. 21 keer op de foto staan riekt naar egotripping. Ik had meer ernst verwacht … De leuke, uitnodigende titel dekt de lading absoluut niet.