In 1924 was Alexandra David-Néel de eerste Europese (en uiteraard ook Belgische) vrouw die erin slaagde Tibet te bereiken. Maja Wolny, die een voorliefde heeft voor reizen naar Siberië en verder - werd geboeid door het verhaal van deze dappere vroege reizigster en volgde haar naar Tibet. Via de hoogste treinlijn ter wereld reisde ze naar de Tibetaanse hoofdstad Lhasa, weliswaar onderweg geplaagd door allerlei ongemakken toe te schrijven aan het lagere zuurstofgehalte in de lucht.
Startend van in haar land van herkomst, Polen, geniet Maja Wolny onderweg met de Trans-Siberische, de Trans-Mongoolse en de Tibetaanse spoorlijnen van het treinleven en vergelijkt ze haar reis met die van Alexandra David-Néel. Dergelijke trajecten laten haar genieten van landschappen onderweg maar biedt ook avonturen allerhande, zowel op de trein als in de stopplaatsen.
De auteur mijmert over hoe een onverschrokken reizigster bijna een eeuw geleden veel grotere moeilijkheden, ontberingen en zelfs gevaren moest overwinnen. Hoe anders is het reizen per trein in de eenentwintigste eeuw.
Zowel het dagenlang met de trein reizen als de uitsappen onderweg door landschappen waar de bevolking uiterst dun gezaaid is bieden mogelijkheden voor ontmoetingen met diverse mensen. Het valt hierbij sterk op hoe de Tibetanen bevreesd zijn om in eigen land hun mond voorbij te praten over het communistische Chinese juk. Dat communistische juk onderdrukt niet alleen mensen, maar tast ook landschappen, natuur, tradities en cultuur aan. Sinds de definitieve bezetting in de vijftiger jaren is vrije meningsuiting compleet onderdrukt in Tibet.
Maja Wlny's treinreis naar Tibet is een verhaal van herinneringen en ontmoetingen, maar toont ook de Chinese werkelijkheid in Tibet. Moesten we nu eens met zijn allen naar Tibet treinen met dit reisverhaal binnen handbereik?
Ondertitel: "In het spoor van Alexandra David-Néel".