Toen Paul Theroux 35 jaar geleden deze reis maakte van Boston naar Patagonië en dit boek schreef zag de wereld er natuurlijk compleet anders uit dan vandaag, Toch slaagt de auteur er moeiteloos in om de lezer mee te voeren naar die tijd. Het lijkt alsof je zelf mee reist en luistert naar de talrijke gesprekken die hij voert met zijn medereizigers. Al zijn er daarbij maar weinig figuren tussen die even spraakzaam zijn als de auteur.
Nieuwsgierigheid is daarbij zijn grootste drijfveer. Paul Theroux's interesse gaat niet in de eerste plaats naar grote ideeën, bepalende structuren of opvallende figuren. Liever wil hij alles te weten komen over de mensen zelf, hun leven, hun onmiddellijke omgeving. Tenzij het om lastpakken gaat natuurlijk, die tracht hij liefst zo snel mogelijk van zich afschudt.
De diverse treinen die Paul Theroux onderweg moet nemen rijden veelal traag. Op hetzelfde ritme schrijft en verhaal hij en de lezer laat zich graag meevoeren op dat aangename tempo.