De Sámi-herders, vroeger meestal als “Lappen” benoemd, trekken elk jaar met hun immense kudde rendieren door Sápmi naar Magerøya in het hoge noorden. Niettegenstaande de Sámi zijn uitgerust met moderne sneeuwscooters is het telkens een barre tocht die het uiterste van mens en dier vergt. In De laatste grens vertelt de Nederlandse Karin Anema het relaas van deze dagenlange tocht. Hiervoor had ze een overeenkomst gemaakt met een Sámifamilie om mee te reizen. Achterop een brullende sneeuwscooter ondergaat ze de meer dan driehonderd kilometer lange calvarie. Onderweg wordt ze geconfronteerd met bijtende kou, sneeuwstormen, honger en gebrek aan slaap. Wat haar vooral opbreekt is het ontbreken van sociaal contact met de Sámi. Ze wordt als buitenstaander genegeerd en aan haar lot overgelaten. Toch bijt ze door tot op het einde van de reis waarmee ze letterlijk en figuurlijk de laatste grens overschrijdt. Voor Anema was het echter een ontluistering van het romantisch beeld van een van de laatste oervolken van Europa dat ze voor ogen had voordat ze vertrok. Enig lichtpuntje tijdens de reis was het contact met andere Sámifamilies, die haar wel vriendelijk en gastvrij tegemoet traden.