Moest de Bijbel letterlijk te nemen zijn, archeologen zouden er een schat aan wetenswaardigheden en aanwijzingen vinden. Het verhaal wordt moeilijker als je weet dat het Oude Testament, waar het hier om draait, geschreven (en herschreven) werd door verschillende personen en dat we niet eens duidelijk weten wanneer ze hun teksten neerschreven. Een tekst interpreteren op basis van kennis en gebeurtenissen in een welbepaald tijdsgewricht wordt dan wel heel moeilijk. Bovendien kennen we de auteurs niet en hebben geen idee van hun achtergrond of hun omgang met waarheid en verdichtsel.
Wat de Bijbel voor archeologen en aanverwante extra interessant maakt is dat die handelt over een gebied, zeg maar de regio Palestina, dat duizenden jaren geleden effectief op een kruispunt van kennis en ontwikkeling lag. Het Nabije Oosten is immers de plaats waar de mens belangrijke stappen zitten bij de overgang van een nomadisch naar een sedentair bestaan, de plaats ook waar de landbouw zich ontwikkelde.
De auteur gaat uiterst omzichtig tewerk bij het liggen van verbanden tussen archeologische vondsten of aanwijzingen en de Bijbelteksten. Voor de lezer is het boeiend om zijn redeneringen te volgen. Anders dan de Israelische overheid is de auteur niet op jacht naar archeologische vondsten die hun claim op het land dat nu Israel heet kunnen valideren. De nauwgezetheid van de redeneringen en de mogelijke aanwijzingen die de auteur ziet zijn zeer te appreciëren.
Tegelijkertijd biedt deze uitgave inzichten voor een beter begrip van de teksten van het OudeTestament. Leerrijk en boeiend.
Ondertitel: "Wat archeologie ons leert over de verhalen van de Bijbel".