Een halve eeuw geleden arriveerde een handvol mensen uit Turkije in Gent. Ze waren op zoek naar werk en dat was er gemakkelijk te vinden. De textielbazen smeekten om arbeiders om hun fabrieken draaiende te houden. De Turken die de eerste jaren volgden waren een soort van godsgeschenk voor de textielsector: goed voor de productie en voor de kassa van de patroons.
Bijna al die mensen kwamen uit de dorpen omheen Emirdag; het verhaal dat er voldoende werk was deed snel de ronde. Iedereen kende wel iemand die in Gent, of bij uitbreiding in België, werk gevonden had. Aanvankelijk kwamen de mannen eerst, de echtgenotes en de kinderen volgden later wanneer er wat geld en woonruimte was. Het moet gezegd: die woonruimte was meestal uiterst miserabel.
Veel mensen kwamen hier met het idee om later terug te keren naar hun land. Maar eenmaal vrouwen en kinderen kwamen of hier geboren werden, werd Gent steeds meer hun thuisstad. Turkije werd meer en meer een zomers vakantieland. Vandaag vormen de mensen met Turkse roots ongeveer 10% van de Gentse bevolking. Velen van hen spreken het Gentse dialect beter dan ondergetekende, die uit een andere Vlaamse regio naar Gent kwam...Veel Turken zijn inmiddels Bekende Gentenaars geworden om erg uiteenlopende redenen: als politicus, als groentehandelaar, als restaurantuitbater, als volksfiguur, ...
Tina De Gendt brengt het verhaal van de Turkse immigratie in Gent op zeer degelijke wijze, maar tegelijkertijd in een prettige stijl. Haar verhaal over de Turken is ernstig en gefundeerd, maar ontlokt ook vaak een glimlach. Veel aandacht is er ook voor de Vlamingen die een belangrijke bijdrage leverden aan het welzijn en de integratie van de Turkse nieuwkomers.
Dit is een heerlijk boek om lezen, ook omdat vele verhalen en gebeurtenissen zo herkenbaar zijn. Toch ontwaar ik twee "blinde vlekken". In de deelgemeente Ledeberg ligt het percentage Gentse Turken nog hoger dan in het centrum. Bijna allemaal zijn ze afkomstig uit het dorpje Piribeyli en bovendien was de Turkse moskee van Ledeberg de allereerste moskee in Gent die erkend werd door de Vlaamse overheid. Toch lees ik nauwelijks een woord over Ledeberg / Piribeyli.
De auteur verhaalt meermaals en uitvoerig over Gents-Turkse politici. Een van hen, Veli Yuksel, blijft echter volkomen buiten beeld in deze uitgave. Deze voormalige VRT-journalist kwam als 2-jarige met zijn ouders eveneens uit Emirdag naar Gent. Sinds jaar en dag is hij lid van het Vlaamse Parlement en hij werd als eerste en enige Turks immigrant ooit, lijsttrekker van een traditionele partij bij de gemeenteraadsverkiezingen, in dit geval CD&V.
Ondertitel: "50 jaar migratie in Gent".