Het is een feit dat in veel boeken over Tibet de "bezetting van het land door China" een centraal idee is. In die boeken komt de Tibetaanse lezing van de geschiedenis aan bod: China kan geen aanspraak maken op Tibet. De beide auteurs van deze uitgave trachten het tegenovergestelde te bewijzen.
Jean-Paul Desimpelaere en Kris Peeraer trekken volledig de Chinese kaart: Tibet hoort bij China en mag daar eigenlijk ook nog blij om zijn. Alle "weldaden" die de voorbije decennia over Tibet neerdaalden zijn toe te schrijven aan de grote Chinese broer. Als er betogingen en ongeregelheden zijn, dan zouden die toe te schrijven zijn aan de kliek rond de dalai-lama, die het vooral opneemt voor rijkeren en religieuzen.
Naast hun vaak wat omfloerste pro-China betoog bezorgen de auteurs de lezers ook een pak wetenswaardigheden over het land, zijn geografie en zijn bevolking. Jammer dat die niet altijd even duidelijk geordend zijn, noch chronologisch noch naar locatie.
Het is best interessant om de Chinese visie op Tibet en zijn geschiedenis onder ogen te krijgen. Beter ware natuurlijk beide visies naast elkaar te kunnen lezen. Tibet verdeelt de geesten zoals Cuuba, weliswaar in mindere mate. De ene verwijst naar gratis geneeskunde en onderwijs om Cuba te verheffen tot heilstaat, de andere heeft oog voor de overige aspecten van die maatschappij, ...