De feiten over de volkerenmoord op de Armeniërs worden inmiddels steeds duidelijker voor het voetlicht gebracht. Een groot deel van de wereld beseft wie de schuldigen zijn; dat wordt hier niet opnieuw uitgespit. De auteur maakt een bijzonder uitvoerige en goed gestoffeerde studie van wat er in de periode net voordien gebeurde. Tegelijkertijd bekijkt zij de aanloop tot de genocide op de Armeniërs door de ogen van Louis Westenenk, niet alleen uitmuntend diplomaat ter plekke maar ook een ver familielid: de grootvader van haar schoonmoeder. Vergelijkingen met het hedendaagse gezag in Turkije zijn niet ver weg.
Louis Westenenk arriveerde in mei 1914 in Constantinopel (nu Istanbul) voor een totaal nieuwe opdracht. Samen met een Noorse diplomaat was hij door de toenmalige Europese grootmachten uitgestuurd om als inspecteur-generaal om elk een gebied te besturen waar de Armeniërs onderdrukt werden ten gevolge toenemend Turks nationalisme. Beide diplomaten werden aangesteld in samenspraak en met goedkeuring van de toenmalige Ottomaanse overheid.
Op het ogenblik dat Westenenk en zijn Noorse collega hun taak wilden aanvatten, na last minute diplomatiek gesteggel over punten en komma's, brak de Eerste Wereldoorlog uit. Het Ottomaanse rijk had zich op het laatste ogenblik aangesloten bij de Triple Alliantie, waarin het toenmalige Duitsland de leidende rol had. Tegenover hen stond de Triple Entente, met onder meer Rusland en Frankrijk. Onder deze omstandigheden eindigde de opdracht van Louis Westenenk nog voor ze begonnen was..
Kennis van het verleden leert het heden beter te begrijpen; dat laat ook de auteur van deze zeer boeiende en interessante werkstuk duidelijk blijken wanneer ze heen en weer flitst tussen toen en nu.
Ondertitel: "Louis Westenenk en de Armeense kwestie".