Leningrad werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gedurende meer dan twee jaar belegerd door de Duitsers. De bevolking was hierop niet voorzien en leed al van de eerste maand honger. Honderdduizenden stierven van honger in Leningrad terwijl een nog groter aantal soldaten stierven aan de vijandelijke linies. Maar ondertussen bleef Stalin zijn eigen landgenoten gevangen zetten of vermoorden voor de minste reden.
De auteur, Anna Reid, confronteert je als lezer met deze drie vijanden van de bevolking: hongersnood, de Duitsers en de 'zuiveringen' van Stalin. Je wandelt als het ware door Leningrad en ontmoet mensen die bondig hun verhaal doen. Je leest de getuigenissen van de willekeur waarbij mensen opgepakt worden door eigen politie, gevangen gezet, verbannen naar Siberië of een ander strafkamp, misschien zelfs onmiddellijk geëxecuteerd. Je komt op het slagveld en maakt kort kennis met de omstandigheden en vorderingen, zowel van de vijand als van de Sovjet-Unie.
Uiteraard krijg je heel wat achtergrond van hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Doch de auteur weet het eenvoudig te verwoorden: geen ellenlange lijsten van legers en leidinggevenden, oorzakelijke verbanden zijn kort uitgelegd en dikwijls laat ze een betrokkene zijn verhaal vertellen, veelal afkomstig uit een dagboek of publicatie. Daarom leest dit boek als een roman en toch is alles historisch correct. De vele 'noten' zijn hiervan het bewijs. De lange bibliografielijst maakt je duidelijk dat dit boek niet in één jaar is geschreven.
Leningrad laat je nooit meer los na het lezen van deze afgrijselijke periode uit onze geschiedenis. Je krijgt een ander aspect te zien van de Tweede Wereldoorlog, een belegerd volk met drie vijanden.