Met dit boek ondernemen we een gastronomische en geschiedkundige reis doorheen de keukens van de lage landen bij de Noordzee. De reis begint bij de intrede van de Romeinen toen Nederland en België nog niet bestonden zoals wij ze nu kennen. De auteur laat zien hoe de gastronomische traditie in de loop van de eeuwen gevormd is door wereldse invloeden. Spinazie en bloemkool kwamen tot ons door de Arabieren. In de middeleeuwen leerden we amandelen en de eerste exotische specerijen kennen. De ontdekking van Amerika in 1492 bracht sperziebonen en tomaten, en vanaf de zeventiende eeuw zouden de Indische kruiden ons eten op smaak brengen.
Dat hij niet over een nacht ijs ging kun je nagaan in het uitgebreide hoofdstuk Bronnen achteraan in het boek. Tevens haalde hij de mosterd uit de vele kookboeken van onder meer Claudia Roden, Harold McGee, en Giorgio Locatelli, maar ook de Larousse gastronomique en boeken van Slow Food. Deze handelswijze is zowel de sterke kant als de zwakke schakel: doordat hij de verschillende tegenstrijdige meningen of bronnen na elkaar weergeeft weet je als lezer soms niet meer of de weergegeven feiten juist zijn of niet.
De meer uitgewerkte recepten zijn van de hand van Hennie Franssen. Zij zijn gebundeld achteraan in het boek. Het historisch karakter van de bereidingen is zoveel mogelijk gerespecteerd, dus zonder toevoegingen van ingrediënten die eerst later zijn ingevoerd. Daarom is bij elke recept de datum van oorsprong vermeld.
Het boek is luxueus uitgegeven: met een harde cover, op glanspapier en met een fraaie lay-out met kaderstukjes en kleurenillustraties. De teksten met gerechten herken je meteen aan de lichtblauwe achtergrond. Zoals het een boek van dit kaliber betaamt, sluit het af met een uitvoerig register. Het zal bovendien zeker zijn weg naar de lezers vinden omdat het kan meedeinen op de blijkbaar nooit eindigende flow van kookboeken, al is dit boek van een heel andere orde.