Nog geen jaar geleden schreef Jos Sterk het eerste deel over de Hasseltse cafés. En het derde deel staat ook al in de steigers, lees ik in het voorwoord. Wellicht ligt de Limburgse gastvrijheid aan de basis van een stevig uitgaansleven in haar hoofdstad. Niettegenstaande het rookverbod en de alcoholcontroles blijven de cafés het toch nog goed doen. En dit zowel in de binnenstad als in de buitenwijken. Met dit boek duikt de lezer in de geschiedenis van cafés die nog bestaan of die stilletjes verdwenen zijn. Zo is er het café De Witte Non dat reeds in de negentiende eeuw werd uitgebaat door Anneke Dzjat en bijna honderd jaar later eigendom werd van Steve Stevaert. Verder zijn er de verhalen van de Cambrinus, de Sok, de MicMac en Comedy Capers. Vele andere cafés, die ondertussen verdwenen zijn, passeren de revue. Hun gebouwen zijn nu winkelpanden, rijtjeshuizen of hebben plaats gemaakt voor een nieuwbouw.
Het Hasselt voetballeven zorgde in het midden van de vorige eeuw voor heel wat rivaliteit tussen de verschillende supporterscafés. Het was een spel tussen de katholieken met voetbalploeg Hasselt VV en liberalen met voetbalploeg Excelsior. Bij het lezen van dit hoofdstuk ervaar je dat dit duidelijk andere tijden waren. De uitbundigheid van toen wordt nu gestuurd door gemanagede commercie die het voetbal geworden is.
Gelukkig voor de Hasselaren en haar bezoekers gaat dit stukje immaterieel erfgoed niet verloren dankzij deze (onofficiële) kroniekschrijver.