Herhaaldelijk teisterde de pest de bevolking in Europa; ook Azië kwam meermaals aan de beurt. De pest kwam en ging. En kwam meermaals terug. Kreeg intussen ook de naam "Zwarte Dood" opgespeld. De meest hevige aanval van deze dodelijke ziekte greep plaats tussen 1347 en 1352. Naar die periode gaat de meeste aandacht in deze interessante uitgave. De lezer kijkt terug op bestrijding van een pandemie die als het ware in het duister moest gevoerd worden. Beslist vermeldenswaard als vergelijking met vandaag is wat er toen in Brugge gebeurde: "Zo verloor het Sint-Janshospitaal al zijn artsen en verplegers". Het sterftecijfer bij de bevolking leek tot boven de 30% te liggen.
Eeuwenlang had niemand een idee waar de pest vandaan kwam en hoe die zich verspreidde. Lange tijd kregen ratten de schuld, maar in werkelijkheid werd de ziekte overgedragen door de vlooien die "meereizen" met deze sowieso weinig geliefde dieren. Tastend in het duister naar de oorzaak en de overdracht van deze ziekte probeerden de vroegere overheden haar te bestrijden. Om de strijd te winnen tegen deze ziekte die zich als het ware onzichtbaar verspreidde leek quarantaine het enige middel dat een beetje soelaas bood; een weinig weliswaar slechts.
De auteur en andere wetenschappers pluisden eindeloos veel documenten uit om toch enigszins het traject te volgen dat de zwarte dood aflegde. Ook in kunstvormen allerhande werden aanwijzingen gevonden. Enkele voorbeelden zijn hier afgebeeld.
Beeld je in hoe onze verre voorouders de pestpandemie moesten bestrijden; zonder kennis en wapens eigenlijk. Van beterweters en anti-vaxers was dan ook weinig sprake.
Ondertitel: "De pandemie van de pest".