"Oorlog is Gods manier om de Amerikanen aardrijkskunde te leren", zei komiek Jon Anderson ooit. Wanneer je voorliggend boeiend verslag over de Amerikaanse "buitengebieden" gelezen hebt, moet je hem wel gelijk geven. Onder "buitengebieden" verstaan we hier in hoofdzaak alles wat niet tot het Amerikaanse "vasteland" behoort. In deze turf geeft Daniel Immerwahr een overzichtelijk en samenhangend beeld van hoe de Verenigde Staten uitgebreid werden met zowel minuscule eilandjes als landmassa's van wat grotere omvang.
Veel van die buitengebieden hebben vandaag groot strategisch belang en zijn voorzien van basissen voor de Amerikaanse lucht- en of zeemacht. Denk maar aan Guam of Amerikaans Samoa. Bijna typerend voor de uitbreiding van de Verenigde Staten was de wijze waarop de eilanden Howland en Jarvis in hun bezit kwamen. Deze eilanden liggen duizenden kilometers ver van de volgende bestemming in de Stille Oceaan. Toen de Amerikanen midden 19de eeuw beseften dat guano er als het ware zomaar voor het opscheppen lag, werden ze een belangrijke bron van meststoffen voor de snel uitdijende landbouw.
Andere gebieden kenden een meer wispelturige geschiedenis. De Filipijnen bijvoorbeeld werden door de Amerikanen veroverd op de Spanjaarden, maar zouden uiteindelijk hun onafhankelijkheid verwerven. Kijk eens op de wereldkaart en je merkt overal speldenkopjes die nog steeds Amerikaans bezit zijn. Eigenlijk is de Verenigde STaten nog steeds een koloniale grootmacht, ook al was dat aanvankelijk niet de bedoeling; het "vasteland" kreeg voorrang.
De auteur slaagt erin de complexe geschiedenis van hoe de USA aan hun buitengebieden geraakten op heldere en overzichtelijke wijze uit de doeken te doen. Als je je nog eens afvraagt "hoe komen die Amerikanen ook daar terecht?", dan vind je hier antwoorden.
Ondertitel: "Een koloniale geschiedenis".