De hoofdmoot van deze stevige uitgave heeft betrekking op de geschiedenis van de IJzertoren en van de vele IJzerbedevaarten die aan de voet ervan doorgingen. Natuurlijk komen ook de Vlaamse helden aan bod die tijdens de Eerste Wereldoorlog sneuvelden en van wie de stoffelijke resten er bewaard worden. Deze symboolfiguren worden ook vandaag niet vergeten.
De lange geschiedenis van dit Vlaamse symbool werd grondig aangetast toen de toren gedynamiteerd en verwoest werd in de vroege ochtend van 16 maart 1946. Het gerecht slaagde er niet in om de daders te identificeren, alhoewel ze algemeen werden omschreven als "gekende onbekenden". Toch wel vreemd dat aan deze ingrijpende gebeurtenis zo weinig aandacht geschonken wordt in deze uitgave: slechts 2 pagina's, die dan nog hoofdzakelijk gevuld zijn met fotomateriaal.
De auteur biedt een beknopt overzicht van hoe de IJzerbedevaart evolueerde in de loop der jaren. Voor wie niet geworteld is in de Vlaamse Beweging en de relatie met de Groote Oorlog toch wel een interessant pluspunt. Meteen is dit boek ook een uitnodiging om een bezoek te brengen aan het hernieuwde museum in de IJzertoren. In haar enthousiasme heeft de auteur het zelfs over "een fantastisch museum".
Achteraan vindt de lezer een interessant hoofdstukje over de Dodengang. Dit monument, eigenlijk op wandelafstand van de IJzertoren, is absoluut een bezoek waard. Dit loopgravencomplex toont in alle eenvoud hoe de gewone soldaten nauwelijks beschermd moesten trachten weerstand te bieden en te overleven. De legertop zal dit levensgevaarlijke oord wel niet bezocht hebben tijdens de strijd een eeuw geleden?
Ondertitel: "...en de nieuwe Vlaamse benadering van de oorlog".