Hoe reageren we als we op fotografische plaat vastgelegde beelden van figuren of gebeurtenissen uit het verleden niet langer in zwart wit zien, maar in kleur? Zijn we zodanig "verslaafd" aan beelden in kleur dat we niet zouden merken dat Indiaanse strijders plots in kleurrijk ornaat gefotografeerd lijken? Hoe goed gaan onze met kleuren verwende gedachten nog om met de werkelijkheid in zwart wit?
In deze opmerkelijke uitgave geeft de Braziliaanse kunstenares Marina Amaral kleur aan zwart wit beelden uit het verleden. Haar werk wordt begeleid en omkaderd door de Britse historicus Dan Jones, die al een aantal werken op zijn naam heeft staan. Het eindresultaat van die samenwerking is bijzonder. We zien nauwelijks redenen om te twijfelen aan de geselecteerde kleuren. Het lijkt wel of de kleurenfotografie ruim anderhalve eeuw geleden al bestond.
Garibaldi, Bismarck, Sitting Bull of de sultan van Zanzibar en zijn gezelschap in kleur? Het lijkt wel of ze recent poseerden. Niet alleen portretten werden ingekleurd. Een prachtige foto van bij de Slag van Gallipoli herinnert aan de Eerste Wereldoorlog, de Boksersopstand lijkt tot leven te komen, een gevangeniskamp uit de Boerenoorlog geeft aan dat de Duitsers niet de "uitvinders" waren van het concentratiekamp, de kinderarmoede tijdens de Grote Depressie ook in kleur even rauw als in zwart wit, al was er toen geen minister die tegen alle cijfers in bleef beweren dat die armoede daalde …
Deze bijgekleurde beelden uit het verleden geven een meer hedendaagse kijk daarop, maar zetten ons ook aan om dat verleden te herontdekken. Ook dat is belangrijk.
Ondertitel: "Beelden uit de wereldgeschiedenis 1850-1960".