In de inleiding vertelt de schrijver meteen dat de grootste verantwoordelijke voor de scheiding tussen de Nederlanden koning Willem I is. Die door zijn autoritaire houding niet wilde tegemoetkomen aan de redelijke eisen voor een gelijke behandeling van de inwoners in het zuiden (België dus). Met dit boek tracht de auteur de periode 1815-1839 uit te diepen. Hiervoor gaat hij terug in de geschiedenis, naar de Tachtigjarige Oorlog waarin de Noordelijke Nederlanden zich afscheidden van het Habsburgse Zuiden. Na deze breuk volgde in 1815 een gedwongen hereniging, opgelegd vanuit Nederland. In 1830 werd een nieuwe scheiding een feit waarbij de Noorderlingen het land uitgezet werden. Na de mislukte tiendaagse veldtocht van koning Willem I in 1831 ging definitief de deur dicht.
Wat waren de oorzaken en gevolgen voor de beide landen en hun inwoners tijdens deze ‘knipperlicht’ relatie? De geboden reconstructie is een dubbelhartig gegeven. De samenvoeging van Nederland en België tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden in 1815 was, zo blijkt, vooral in het voordeel de Nederlanders door toepassing van de Hollandse Rekenkunde. De staatschuld van het Zuiden (België) steeg en die van het Noorden (Nederland) zakte! Eén op de acht ministers kwam uit het het latere België, niettegenstaande het 2/3e van de bevolking uitmaakte. In plaats van een evenredige verdeling lag de meeste macht in het Noorden. Het samenvoegen van de twee landen was geen wens van België (dat reeds leeggemolken was door de Fransen), maar van de Europese mogendheden, bovendien aangestuurd door het Noorden.
In die knipperlichtrelatie blijkt dat er in plaats van samenwerken, er voornamelijk door het Nederlands bestuur protectionistische maatregelen genomen werden. Zoals de blokkade van de Schelde in Antwerpen. Antwerpen als concurrent van Amsterdam. De verdedigingslinie van de Nederlanders tegen de Fransen (op Belgisch grondgebied) werd gedragen op kosten van België. Protestants tegen Katholiek. Eén taal versus taalvrijheid. Beperking van de persvrijheid en het niet naleven van de grondwet.
De auteur zinspeelt op het voortbestaan of de splitsing van België. Op de achterflap staat “Nu Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar drijven…” Of is dit een (wens)beeld van de auteur zelf? In zijn inleiding schept hij een beeld van de Nederlander die neerkijkt op België. Het epiloog bevat dan weer contradicties tussen verdelen en samenwerken. Een stap in de goede richting zou zijn: het terug invoeren van ‘het recht van overpad’ van de IJzeren Rijn. Een nog in te lossen belofte die dateert van de boedelscheiding in 1839.
De scheiding die niemand wilde. Vraagteken? Als tussen hangen en wurgen.
Ondertitel: "Nederland en België: de vereniging en de breuk 1815-1839".