Zelden of nooit pakken steden uit met de minder mooie kanten van hun verleden. De stad Lokeren is hier een uitzondering op. Zij durft uit te pakken met de weinig comfortabele woon- en leefomstandigheden van haar arme bewoners in het midden van de vorige eeuw. De overgang van huisnijverheid in de dorpen naar massaproductie in de steden zorgde op korte tijd voor een nijpend tekort aan woningen. Op alle mogelijk beschikbare ruimten, tussen, langs en vooral achter bestaande woningen ontstonden beluiken of hofkes
De eigenaars van deze gronden, gedreven door hebzucht, buitten deze situatie uit. Ze profiteerden van het ontbreken van reglementen rond deze problematiek en verhuurden woningen zonder comfort, zonder stromend water, zonder toiletten… Heel wat sukkelaars vielen ten prooi aan de plaatselijke huisjesmelkers. Privégronden met twee tot achttien (!!) woningen waren slechts toegankelijk via een smalle doorgang vanuit de straat. Van hygiëne en brandveiligheid was er geen sprake! Op een gegeven ogenblijk waren er tweeënveertig hofkes met in totaal 285 woningen. De hofkes hadden geen huisnummer maar waren gekend onder de naam die verwees naar de eigenaar of naar een kenmerk zoals Hofke van Maria Rente, Hof van Montagne, De Groten of Hof en het Gangsken.
Bewonderenswaardig zijn de moedige getuigenissen van voormalige bewoners van zulke beluiken! Een dikke proficiat aan deze mensen die zo dapper zijn om over hun leven in armoede te vertellen…chapeau!!
Dit werk schetst de volledige geschiedenis van de Hofkes. Er is aandacht voor de de geleidelijke reglementering in het woonbeleid, tot de uiteindelijke verbetering van de leefomstandigheden en de bouw van sociale woonwijken.
De schrijver en historicus, Bart De Wilde, vertelt boeiend over de menselijke verhalen en de urbanisatie van de stad Lokeren.