Pas op het einde van de 15de eeuw maakten Europese zeevaarders voor 't eerst kennis met pinguïns. Voor de kust van Zuid-Afrika ontdekten ze dieren die toen omschreven werden als "vette ganzen" en niet konden vliegen. Vandaag trekken toeristen erop uit om kennis te maken met een of meer van de 18 soorten pinguïns die bekend zijn. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt leven deze vogels niet enkel aan de Zuidpool, maar bijvoorbeeld ook op enkele Nieuw-Zeelandse eilanden en zelfs op de Galapagos eilanden, ter hoogte van de evenaar dus.
De belangstelling -of is het liefde- van Marcel Haenen voor pinguïns dateert al van toen hij rond zijn vijfde levensjaar deze schattig ogende dieren ontdekte in een tijdschriftje voor kinderen. Sindsdien is die belangstelling uitgegroeid tot een passie die hem bracht naar tal van plaatsen waar nog pinguïns leven in de vrije natuur; allemaal gelegen op het zuidelijk halfrond.
Talloze aspecten van het pinguïnwereldje en hun geschiedenis en wel en wee komen aan bod in deze volt geschreven publicatie. Veel aandacht gaat naar de beschrijving (en bijhorende illustraties) van de 18 soorten die nog overleven. Wellicht meest bekend is de Keizerpinguïn, die met een lengte van gemiddeld 1,10 m de grootste is. Minder bekende soorten zijn bijvoorbeeld de Geeloogpinguïn, de Zuidelijke rotspinguïn en de Afrikaanse pinguïn. Het kleinste lid van de familie is de Dwergpinguïn, die gemiddeld slechts 33 cm groot wordt en 1,2 kg weegt.
Naast pinguïntoeristen zijn er gelukkig ook pinguïnonderzoekers, die er alles aan doen om deze dieren en hun habitat te beschermen. Van sommige soorten leven er nog enkele miljoenen, maar bij bepaalde andere gaat het slechts om duizendtallen. Marcel Haenens' begeesterende interesse draagt er beslist toe bij dat de aandacht voor deze dieren toeneemt. Deze aandacht draagt bij tot hun overlevingskansen.
Ondertitel: "Geschiedenis van een belaagde vogel".