Jaco Benckhuijsen had ze wel gezien, de uitgestrekte vlaktes waar je dagenlang helemaal alleen kon rondtrekken zonder ook maar één mens te bespeuren. Maar toch zocht hij naar vlakten die nog groter waren, naar gebieden waar hij nog veel méér op zichzelf zou aangewezen zijn. Zo kwam hij terecht bij de grootste meest lege vlakten: zeeën en oceanen.
Zijn enige gezelschap was zijn opvouwbare kajak, volgestouwd met materiaal en voedsel voor wekenlange tochten over zee. Zoals een land-kampeerder iedere dag uitkijkt naar een plek om zijn tentje op te slaan moest de auteur zijn koers zodanig bepalen dat hij iedere avond weer ergens een eiland vond -vaak onbewoond- om te bekomen van de inspanningen en de nacht door te brengen.
Bij wijze van kennismaking met zijn wens om alleen te reizen beschrijft de auteur een traject op IJsland. Maar dan is het al snel de uitgestrekte vlakte van de zee die roept. Wekenlang kajakt hij langs de Aleoeten, een eilandengroep tussen Azië en Alaska. Stel je voor, op een van de meest bevolkte eilanden wonen maar liefst 23 mensen. Ook zij leven met een vorm van alleen zijn.
Vervolgens zoekt Jaco Benckhyiusen de kusten van Papoea Nieuw-Guinea en van Vuurland op. In deze laatste regio is niet de omgang met eenzaamheid het grootste probleem, maar de strijd met de plaatselijke bureaucratie. Welk van beide is zwaarst om te overwinnen?
De auteur, zijn kajak en de zee, dat zijn de drie hoofdelementen in dit reisverslag. Alleen maar een man op het water, zou je kunnen zeggen. En toch blijft dit reisverhaal boeien. Iedere dag, iedere zee is toch weer anders. En het afzien, ook dat is vaak verschillend. Prachtige belevenissen, mooi geschreven.
Ondertitel: "Langs de rafelranden van de wereld".