In dit boek neemt Barnard de lezer mee naar Engeland. Meer bepaald naar het Engeland waarnaar hij verlangt uit een soort heimwee. Heimwee vooral door zijn Engelse afkomst en de vele zomervakanties die hij op het eiland doorbracht. Ook zijn eerste universiteitsjaar bracht hij in Plymouth door en in 2005 en 2006 woonde hij er met zijn Amerikaanse vrouw en zijn twee kinderen.
Het boek beschrijft de queeste van de auteur naar de locaties uit zijn jeugd en de plaatsen die zijn vader enkele decennia geleden met gebruikmaking van de trein bezocht. De vader was dominee en heeft van deze reizen een reisboek bijgehouden. Het wordt dikwijls een vergeefse zoektocht omdat sindsdien nogal wat veranderingen hebben plaatsgevonden, zoals het opheffen van spoorlijnen of het slopen van gebouwen. De nostalgie wordt hierdoor enkel maar groter. Dit uit zich in literaire teksten waarbij je zeker bij de les moet blijven.
Barnard zet mooie lange zinnen neer, soms een beetje cryptisch en veelal gelardeerd met tussenzinnen. Dit maakt deel uit van de charme van het boek dat je als een literair reisboek kunt beschouwen. De anglofiel die het reilen en zeilen in het Albion op een kunstzinnige wijze wil beschreven zien zal met “Een vage buitenlander” zeker aan zijn/haar trekken komen.