Nu de Ronde van Vlaanderen haar eeuwfeest viert is het tijd voor een terugblik, meer dan een zelfs. De auteur bekijkt het gebeuren eerst door een historische bril, zet vervolgens zijn toeristische kijkglazen op en reikt tussendoor ook de pen aan anderen en laat hen proberen om een verklaring te zoeken omtrent de betekenis en de populariteit van dit wielergebeuren.
Of de stichter van de Ronde van Vlaanderen, Karel Van Wijnendaele, geïnspireerd werd door het meerdaagse fietsevenement in Frankrijk is best mogelijk. In de beginjaren van "onze" Ronde maakten vooral Vlamingen het mooie weer, ook al omdat deze "koers" nog weinig weerklank had in het buitenland.
Fietsen op kasseien door het Vlaamse binnenland leek uitermate geschikt voor boerenknechten en arbeiders die zich aan de noeste land- of fabrieksarbeid wilden ontworstelen. Dat ze daarvoor urenlang, veel langer dan vandaag, moesten duwen en stoempen om hun zware fietsen vooruit te krijgen leek hen niet te deren. De Flandrien was geboren.
Meer aandacht gaat er in dit boek naar de toeristische aspecten van de steden die een rol speelden of nog spelen in de Ronde. Telkens worden de klassieke toeristische hoogtepunten opgelijst en beschreven. De auteur gaat hierbij iets verder dan de klassieke toeristische gidsen, hij heeft ook oog voor aspecten die aanleunen bij het Vlaamse karakter van de Ronde.
Jeroen Wielaert -what's in a name- laat ook anderen aan het woord om te pogen het fenomeen te verklaren dat jaarlijks honderdduizenden Vlamingen naar de Vlaamse heuvels jaagt of aan het VRT-scherm kluistert, de enige Vlaamse zender die de kennis in huis heeft om over wielrennen te praten. Hugo Claus komt aan het woord, maar ook Guido Belcanto, Willy Verhegghe, Tom Lanoye, ...
Toeristisch gezien steekt dit boek niet meteen boven het maaiveld uit, maar als het om schrijven over wielrennen gaat mag de Nederlandse auteur zich beslist bij de flandriens rekenen.
Ondertitel: "Cultuur en landschap van de klassieker".